ΑΣΤΡΟΒΙΛΑ ΠΕΔΙΑ

Ευτυχία νιώθεις όταν όλα σου παρουσιάζουν
ό,τι απέρριψες. Οτιδήποτε απέρριψες το έχεις ζήσει.
Ευτυχισμένος είσαι όταν αυτό το κάτι φτάνει μια
στιγμή να το ξαναζητήσεις. Τυχερός να αισθάνεσαι
που αξιώθηκες να το αντιμετωπίσεις…

Δεν είναι η συνήθεια εχθρός ούτε η αναζήτηση
του αγνώστου. Είναι η έλλειψη πείρας ― η προσμονή του αύριο.

Γι’ αυτό σου λέω, να εύχεσαι καθετί που βιώνεις
να σου εξιδανικεύει το χθες. Τυχερός να αισθάνεσαι
που αξιώθηκες να το αντιμετωπίσεις.

Και το χέρι του ξανά να κρατήσεις˙
και τ’ όνειρο απ’ τους συμβιβασμούς να ξεσκεπάσεις
και τη ζωή ξανά στα μάτια να κοιτάξεις˙
και στ’ αύριο, σοφός από αισθήματα, μαζί του να βαδίσεις…

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Για μια ενέργεια κρυφή προσμένω έναν δέκτη
που θα τη δώσω κι ύστερα στα μάτια θα κοιτάξω
και καθώς θα στροβιλίζομαι στου έρωτα τη μέθη,
ίσως τους στίχους μου αυτούς κι’ εγώ να τους δικάσω.

Για ένα χαμόγελο καλώ έναν λυγμό
που θα ορίσει μία χροιά που του αξίζει
έτσι μαζί θα χάνονται στο γαλάζιο ουρανό,
σαν αγάπη παιδική στην αγκαλιά που σε θυμίζει.

Για ένα όνειρο ζητώ μιαν αμφισβήτηση
που θα με κάνει να πιστέψω πως υπάρχει˙
σαν τέλμα σε μια αδιάκοπη αναζήτηση,
του τρόπου που θα κέρδιζα της ζωής την άνιση μάχη.

Όμως φοβάμαι και διστάζω τον άνθρωπο να βρω
αυτόν που τη θεωρία μου σε πράξη θα χαράξει.
Έτσι σε κόσμο απόμακρο, νωχελικά ακροβατώ
που δεν ξεχνάει να με πείσει, πως δε θέλει να αλλάξει…