ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΑΞΗ

Για πόσο ακόμα θα ισοφαρίζω με λόγια

την ενέργεια ενός φιλιού.

Θα παραθέτω όρια και λογικές

μπροστά στην άπειρη ομορφιά σου.

Θα πατώ στη γη ενώ στα μάτια σου διακρίνω

τον πιο γαλάζιο ουρανό.

Θα αρνούμαι την αιωνιότητα ενός αγγίγματος

στα άχαρα λεπτά του αποχωρισμού.

Για πόσο ακόμα;

Τώρα εσύ εκεί χωρίς να μάθεις.

Εγώ εδώ χωρίς να τολμήσω.

Με τις γνώριμες σκέψεις στο μυαλό.

Τον μόνιμο κόμπο στο στομάχι.

Την ίδια γεύση στα χείλη.

Τα στεγνά...

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ...

Τόσα χρόνια προσπαθούσα να σε φανταστώ.
Στίχοι εμπνευσμένοι από την απουσία σου.
Συναισθήματα που θέλησα κρυφά να τα κρατώ,
λόγια που αποδεσμεύτηκαν στη γοητεία σου.

Τόσα χρόνια μου λείπεις χωρίς να σε γνωρίζω˙
καράβι που σαλπάρει χωρίς προορισμό,
μα τώρα ό,τι και αν κάνω νέα ρότα προσδιορίζω˙
μου έδωσες μία αγκαλιά, κάτι όμορφο να νοσταλγώ.

Τώρα μπορώ την κάθε στιγμή ν’ αναγνωρίζω
αφού λιμάνι αποτελείς για ‘μένα μυστικό˙
και ένα πνεύμα που ζητάει να μάθει οτιδήποτε γνωρίζω,
από έναν κόσμο που πλανιέμαι, τόσα χρόνια, εικονικό.

…Χρόνε, εσύ που μου έμαθες απλά να περιμένω,
εσύ που πλάθεις όνειρα, εικόνες στη σιωπή,
μία χάρη σου ζητώ με βλέμμα μαγεμένο
να μην κυλάς σαν χάνομαι στου πάθους τη σκηνή…

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

Απογοητεύομαι το αύριο σαν βλέπω
εξουθενώνομαι το σήμερα σαν ζω
αφού απ’ τα μάτια σου δε γίνεται να κλέψω
μια δύναμη που ωθεί κι’ εμένα να γελώ.

Αντιλαμβάνομαι τη ζωή μου σαν ευθύνη
και τη χαρά σαν μια απόμακρη αφή
αφού το χάδι σου δεν έχω να μου δίνει
την ενέργεια που ψάχνω στο λάθος, τη σιωπή.

Είναι που σ’ όλα έμαθα εσένα να ζητάω,
για να μου δείχνεις τον τρόπο κι’ εγώ να τα χαρώ˙
είναι που το απρόβλεπτο έπαψα ν’ αγαπάω,
ώστε εξ’ αρχής να τα γνωρίζω αυτά που θα γευτώ.

Απομακρύνομαι απ’ τη φλόγα του ονείρου που καλώ
ενώ συχνά στο άπειρο των σκέψεων αράζω˙
σαν ένα πιόνι μοιάζω σε μαυρόασπρο ταμπλό,
όταν για την ελπίδα που μιλάς ασυναίσθητα διστάζω.

Είναι που όλα χάθηκαν και φύγαν μακριά
ενώ μια ανάμνηση έμεινε στα βάθη να με πνίγει.
Είναι που αγάπησα το θάνατο, τον πόνο, τη φωτιά,
αφού η μορφή σου σαν επίκεντρο για ‘μένα έχει γίνει.

ΑΣΤΡΟΒΙΛΑ ΠΕΔΙΑ

Ευτυχία νιώθεις όταν όλα σου παρουσιάζουν
ό,τι απέρριψες. Οτιδήποτε απέρριψες το έχεις ζήσει.
Ευτυχισμένος είσαι όταν αυτό το κάτι φτάνει μια
στιγμή να το ξαναζητήσεις. Τυχερός να αισθάνεσαι
που αξιώθηκες να το αντιμετωπίσεις…

Δεν είναι η συνήθεια εχθρός ούτε η αναζήτηση
του αγνώστου. Είναι η έλλειψη πείρας ― η προσμονή του αύριο.

Γι’ αυτό σου λέω, να εύχεσαι καθετί που βιώνεις
να σου εξιδανικεύει το χθες. Τυχερός να αισθάνεσαι
που αξιώθηκες να το αντιμετωπίσεις.

Και το χέρι του ξανά να κρατήσεις˙
και τ’ όνειρο απ’ τους συμβιβασμούς να ξεσκεπάσεις
και τη ζωή ξανά στα μάτια να κοιτάξεις˙
και στ’ αύριο, σοφός από αισθήματα, μαζί του να βαδίσεις…

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Για μια ενέργεια κρυφή προσμένω έναν δέκτη
που θα τη δώσω κι ύστερα στα μάτια θα κοιτάξω
και καθώς θα στροβιλίζομαι στου έρωτα τη μέθη,
ίσως τους στίχους μου αυτούς κι’ εγώ να τους δικάσω.

Για ένα χαμόγελο καλώ έναν λυγμό
που θα ορίσει μία χροιά που του αξίζει
έτσι μαζί θα χάνονται στο γαλάζιο ουρανό,
σαν αγάπη παιδική στην αγκαλιά που σε θυμίζει.

Για ένα όνειρο ζητώ μιαν αμφισβήτηση
που θα με κάνει να πιστέψω πως υπάρχει˙
σαν τέλμα σε μια αδιάκοπη αναζήτηση,
του τρόπου που θα κέρδιζα της ζωής την άνιση μάχη.

Όμως φοβάμαι και διστάζω τον άνθρωπο να βρω
αυτόν που τη θεωρία μου σε πράξη θα χαράξει.
Έτσι σε κόσμο απόμακρο, νωχελικά ακροβατώ
που δεν ξεχνάει να με πείσει, πως δε θέλει να αλλάξει…

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Ξυπνώ. Τα μάτια μου κλεισμένα τα κρατώ,
του ονείρου αργά η γλυκά ξεμακραίνει.
Όταν τα βλέφαρα ανοίξουν θα δω ό,τι τυχαίνει
μα σφαλισμένα σαν τα έχω, διακρίνω ό,τι ποθώ.

Τα λόγια μου λιγόστεψαν τα χείλη συγκρατώ.
Τι σθένος θα ‘χει ό,τι συλλαβίσω;
Δυο λέξεις μόνο μου ‘μειναν να σιγοψιθυρίσω,
σ’ έναν ωραίο άνθρωπο να πω το σ’ αγαπώ.

Και στους ήχους γύρω μου τι δύναμη να βρω;
Φαντάζουν τα πάθη ψεύτικα μέσα σ’ αυτή τη δίνη.
Είναι το στόμα φιμωμένο πια, που αρκέστηκε να δίνει,
ένα με νόημα γεμάτο, θλιμμένο, “κι’ εγώ”…

ΕΡΩΤΙΚΟ

Ακόμα νοσταλγώ τη λάμψη των ματιών σου
σαν μια γλυκιά μελαγχολία σιωπηλά εξιστορούν,
την κόλαση που γνώρισα στο δάκρυ των λυγμών σου
και τον παράδεισο που χάνομαι σαν τα χείλη σου γελούν.

Ακόμα προσπαθώ τον κόσμο να σου δείξω
μέσα απ’ του ονείρου το μαγικό γυαλί
και ένα θρόνο λαμπερό κάπου ψηλά να στήσω,
για να ζεις το παραμύθι πριγκίπισσά μου εσύ.

Με συνεπαίρνει ακόμα το ήπιο άρωμά σου,
της φαντασίας μου το χρήζω μόνιμο οδηγό˙
και πάντα όταν βρίσκομαι στην τρυφερή αγκαλιά σου,
μία εικόνα αλλιώτικη να σου χαρίσω, προσπαθώ.

Τέλος σου λέω προσπαθώ τη διάρκεια να χτίσω
πάνω στα χνάρια που αφήνει η κάθε μας στιγμή.
Ακόμα προσπαθώ καλή μου να σε πείσω˙
πως για όλα αυτά, είσαι μονάχα εσύ, η αφορμή…

ΝΑΥΑΓΟΣ

Θα σε ονομάσω θάλασσα.
Σκέψου πόσα πεισματικά κρύβεις.
Όταν γαληνεύεις πόσο όμορφη και γλυκιά γίνεσαι.
Πώς μπορείς έτσι απλά να με ταξιδεύεις.
Πόσο εύκολα ένα ήλιο γεννάς και πάλι μέσα σου τον θάβεις.
Πόσο πρόθυμα αλλάζεις μα πάντα ίδια παραμένεις.
Πώς με τη βουβή σου παρουσία συμπληρώνεις τα δικά μου κενά…

Θα σε ονομάσω θάλασσα και εμένα ναυαγό.
Γιατί όσο θα αψηφώ τ’ απύθμενα βάθη σου,
την οργή των κυμάτων σου,
την αγωνία της σιωπής σου,
την αλμύρα απ’ το χάδι σου˙
θα με κυβερνάς…

ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ

Αναρωτιέμαι. Θα μπορούσε μία στιγμή να κρατήσει αιώνια;
Να γινόταν η ύπαρξή μας μία ευθεία φωτεινή
σαν την τροχιά ενός κομήτη στην ατμόσφαιρα της γης.
Αν η στιγμή είναι ένα σημείο μεσ’ τα όνειρα,
δύο θα ορίζουν την ευθύγραμμη πορεία της ζωής
μεσ' το βάλτο που λικνίζεται η νεράιδα της ηδονής.
Αναρωτιέμαι μήπως η στιγμή επιβιώνει αιώνια,
όπως αυτή˙ που η μορφή σου καθρεπτίζεται στο γαλάζιο νερό˙
μα ένα βουβό ριτίδιασμα ύπουλα με ξυπνά,
από τις σκέψεις των αναμνήσεων, που με πείσμα αναπολώ…

ΨΙΘΥΡΟΙ

Με κάνεις να νιώθω σαν παιδί˙
πρωταγωνιστώ σε κόσμους παραμυθένιους
και σαν σύννεφο που ξέμεινε απ’ ανοιξιάτικη βροχή,
με βλέπουν να πετώ σε ουρανούς χρωματισμένους.

Είσαι στο λάθος μου νεράιδα καλή˙
με το ραβδί σου απαλύνεις φόβους στοιχειωμένους˙
τον πόνο μετατρέπεις σε γλυκό φιλί
και απ’ τη σιωπή εσύ γεννάς στίχους μαγεμένους.

Στην αγκαλιά σου βρίσκω αστείρευτη πηγή
ενέργειας, έμπνευσης, ζωής λησμονημένης
και στο δικό σου άρωμα της μέθης τη στοργή˙
συνταξιδιώτη σε πορεία από αστέρια καμωμένης.

Μ’ ένα πέπλο θαυμασμού σε τυλίγω λατρευτή˙
σαν συνοδεύει τ’ αύριο μια μελωδία αγαπημένη˙
σαν απομακρύνεται αργά απ’ το σώμα η ηδονή
και σε κοιτάζω σιωπηλός, ωραία κοιμωμένη…

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ

Η νοσταλγία δίνει φτερά στις αναζητήσεις.
Η προσμονή τελεία αποτελεί σε όνειρα κρυφά
κι η ανθρώπινη ψυχή, τροφή στις αναμνήσεις˙
τη λύτρωση γυρεύει στους τέσσερις τοίχους, σιωπηλά.

Δεν ξέρω αν με θάμπωσε μιας ανάμνησης η λάμψη.
Δεν ξέρω αν με όρισε η αθώα πρώτη ματιά.
Γνωρίζω πως τη ζωή μου σε στιγμές έχω μοιράσει
και μ’ έναν άγγελο την ηδονή αποστηθίζω στα κρυφά.

Και γίνονται οι στιγμές ένα δικό μου παραμύθι
που μακριά του όταν είμαι συνηθίζω να καλώ˙
φαντάζει η αναμονή ταξίδι μεσ’ τη λήθη
μέχρι στη θαλπωρή της αγκαλιάς του και πάλι να χαθώ.

Τις εικόνες του μυαλού για πάντα θα στολίζεις˙
άγγελέ μου λατρευτέ την παρακμή θα πολεμάς.
Τη σκοτεινιά μου μη φοβάσαι, με ηλιαχτίδες να φωτίζεις

σ’ ευχαριστώ που με αντέχεις και ακόμα μ’ αγαπάς…